İnsanoğlu doğan, büyüyen, yaşayıp, ölen bir varlıktır. Dünyaya geliş sebebi boş değildir. Doğduktan sonra koşup oynayan oyunda oynaşta hayatını geçiren bir varlık olmamalıdır. Belirli aşamadan sonra sorumluluk yüklenmesini bilecek bir şekilde anne, baba evlatlarını yetiştirmeli, doğruyu yanlışı öğretebilmelidir.
Kendi hayatını yaşamaya başlayan insan terbiye şuurunu önceden almalı, yaşamını ona göre tanzim etmelidir. Hayatın bir terbiyesi vardır.
Kendini terbiye edemeyen insanlar, nefislerinin günlük çıkarların dünyevi heveslerinin kölesi haline gelebilmektedir.
Dünyevi çıkarlar, ebedi alemdeki ahret hayatını unutup, hiç ölmeyecekmiş gibi dünya arzusu içinde yaşayıp ömrünün bitmesine vesile olacaktır.
Hayat terbiyesi olmayınca, iyi amellerin yapılması zorlaşacak iyilikler güzellikler yerine kötülükler hak yemeler çıkarlar için ömür geçip gidecektir.
Kötülükler iyilikleri doğurmayacaktır.
Zihinler hep çıkarlarla dolu olacaktır.
Hayatımızı terbiye edebilmeyi önemsemeli, ömrün biteceğini, bu dünyanın hesabının sorulacağını, ahret hayatında yeryüzündeki iyilik ve güzelliklerin önem arz edeceğini, ölümün bir gün bize de geleceğini, ölümle birlikte iyi amellerin geleceğini bilmeli hayatımızı mutlaka terbiye altına almalıyız.
